Rytualne zanurzenie

Szczegóły

Kategoria: ŻYCIE CODZIENNE W CZASACH JEZUSA

Zgodnie z Biblią po kontakcie z określonymi potrawami, naczyniami, chorobami, wydzielinami ciała lub z pogańskim nabożeństwem ludzie znajdowali się w stanie rytualnej nieczystości. Nie mogli wówczas dokonywać aktów religijnych. Głównym sposobem uwolnienia siebie lub naczyń od rytualnej nieczystości było zanurzenie w wodzie. 

Basen do zanurzeń rytualnych, znany w hebrajskim jako mikweh, musi zawierać co najmniej 40 sheah - około 380 litrów wody. Przynajmniej część tej wody musiała być ,,wodą żywą", np. deszczówką, wodą z rzeki lub wodą morską, która nie była uprzednio przechowywana w naczyniu, ale została doprowadzona do głównego basenu z przyległego zbiornika. 

Liczne łaźnie rytualne odkryto w Jerozolimie blisko południowych schodów, prowadzących na Górę Świętynną. Niektóre z nich, jak również rytualna łaźnia odkryta w Qumran, mają schody podzielone, najwyraźniej swego rodzaju przejście ,,przed i po" zanurzeniu. 

Szeol

Szczegóły

Kategoria: TEOLOGIA

Szeol to najczęstsze określenie biblijnej Otchłani czyli świata zmarłych. Wyraz "szeol" występuje w Biblii hebrajskiej 66 razy, Septuaginta tłumaczy go zazwyczaj przez ha[i]des. Obok tego terminu jako synonim 6 razy występuje abaddon = "Zagłada". W paraleliźmie zaś do Szeolu występują jako jego synonimy: "grób, dół, jama" lub "śmierć", odpowiednio ilustrując jakby lokalizację lub też stan. 

Hebrajczycy postrzegali zaświaty jako przypominającą grecki Hades krainę, w której cienie umarłych wiodą żywot będący bladym odbiciem ich dawnego życia na ziemi. Podobnie jak Grecy ze swoją koncepcją Hadesu - w przeciwieństwie do chrześcijańskiej wizji zaświatów - Hebrajczycy uważali, że po śmierci zarówno sprawiedliwych jak i niesprawiedliwych czeka ten sam los. Sądzili, że kara i nagroda spotyka człowieka jeszcze za życia. 

Starożytni Hebrajczycy, tak jak przedstawiciele innych tradycyjnych społeczności świata, wyobrażali sobie, że wszechświat składa się z trzech poziomów : nieba, ziemi i świata podziemnego. Niebo było zarezerwowane dla Boga i aniołów; w świecie środkowym mieszkali ludzie; duchy umarłych zaś przebywały pod ziemią w Szeolu. Podobnie jak w innych kulturach hebrajska koncepcja, zgodnie z którą zmarli znajdują się pod powierzchnią ziemi, nawiązywał do zwyczaju grzebania zwłok, a Szeol przypominający mezopotamski świat podziemny, nie był niczym więcej niż mroczną otchłanią. 

Śmierć kliniczna

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Miliony ludzi, którzy otarli się o śmierć, opisują doświadczenie opuszczenia swojego ciała i podróży do innego świata. Czyżby był to dowód na istnienie życia po śmierci, czy też są to tylko ostatnie myśli gasnącego mózgu ? 

Przeżycia z pogranicza śmierci (near-death experience, NDE), zwane czasami przeżyciami pozornej śmierci, są doświadczeniami osób, które doświadczyły śmierci, po czym zostały przywrócone do życia. Sprawozdania na temat NDE można spotkać w literaturze oraz dokumentach historycznych pochodzących sprzed setek lat; na przykład w relacjach starożytnych filozofów jak Platon, a także współczesnych pisarzy, takich jak Melville i Tołstoj. Głównym impulsem do zapoczątkowania nowoczesnych badań NDE było opublikowanie w 1975 roku książki Raymonda A. Moody'ego : ,,Życie po życiu". W swojej publikacji Moody przedstawia wyniki ponad 11 lat badań około 150 udokumentowanych przypadków NDE. 

Moody wyróżnia kilka elementów występujących zazwyczaj podczas NDE: 

• odgłos brzęczenia lub dzwonienia towarzyszy uczuciu, iż jest się martwym
• uczucie spokoju i braku bólu
• doświadczenia poza ciałem
• doświadczenie podróży tunelem
• szybkie wznoszenie się do nieba
• spotkania z innymi zmarłymi bliskimi, którzy wcześniej odeszli
• ludzie często spotykają świetlistą potężną duchową istotę 
• przegląd życia, zostaję ukazany panoramiczny obraz tego wszystkiego co zrobiło się za życia
• niechęć do powrotu 

NDE uważa się często za dowód nieśmiertelności duszy lub, przynajmniej istnienie życia po śmierci. Tego rodzaju doświadczenia można bowiem postrzegać jako mocny dowód potwierdzający wiarę w to, że dusza jest odrębnym bytem, który trwa nadal także po śmierci ciała fizycznego. 

Według sceptyków wizje towarzyszące umieraniu wyjaśnia się najczęściej niedotlenieniem mózgu. Obniżenie tlenu w mózgu powoduje, że sygnały docierające do mózgu stają się jakby ,,szalone", przez co zaburzają funkcje widzenia. W odpowiedzi na zarzuty krytyków traktujących NDE jako wynik halucynacji, zwolennicy teorii zwracają uwagę na fakt, że NDE występuje u osób, u których stwierdzono płaski przebieg EKG. Świadczy on o całkowitym ustaniu aktywności mózgu. 

Wciąż bez odpowiedzi pozostaję pytanie, czy mówiąc, że ktoś przeżył własną śmierć, mamy na myśli,że umarł i zmartwychwstał, czy też, że przez jakiś czas po prostu nie dawał oznak życia. Pomyłki lekarzy w stwierdzeniu czyjegoś zgonu zdarzają się częściej niż nam się wydaję. 

Wzrost zainteresowania badania przeżyć z pogranicza śmierci doprowadził do założenia w 1981r. Międzynarodowego Stowarzyszenia na Rzecz Badań Przeżyć z Pogranicza Śmierci.  

Wspomnienia poprzednich wcieleń

Szczegóły

Kategoria: PARAPSYCHOLOGIA

Często zastanawiamy się, co się stanie z nami po śmierci. Około miliarda osób na świecie wierzy, że odrodzi się w kolejnym wcieleniu. Większość przypadków zanotowano w krajach, w których powszechna jest wiara w reinkarnacje. Bardzo często poprzednie wcielenie zmarło zaledwie na kilka lat przed narodzinami swego ,,następcy". Bardzo często wspomnienia z poprzedniego wcielenia pojawiają się w pamięci pod wpływem hipnozy. Wskrzeszenie wspomnień z poprzednich żywotów jest procesem trzy etapowym :

•  identyfikacja z postacią postrzeganą jako projekcja osobowa lub niższa osobowość
• porzucenie owej identyfikacji, dzięki czemu dana osoba uświadamia sobie swoją prawdziwą naturę, różną od postrzeganej przez siebie postaci
• transformacja, dzięki której dana osoba zaczyna zmieniać swoje nastawienie do przeszłych urazów, wydarzeń, reakcji psychologicznych, a także do określonych osób.        

Terapia przeszłego życia różni się od konwencjonalnych terapii tym, że stosuje się ją wtedy, gdy umysł pacjenta znajduje się w odmiennym stanie świadomości. Do najczęściej wykorzystywanych technik należą : hipnoza, ćwiczenia relaksacyjne i oddechowe oraz wizualizację. Większość badaczy traktuję tę metodę bardzo nieufnie. Według nich wspomnienia uzyskane w ten sposób są jedynie kompilacją doświadczeń, często zapomnianych lub tłumionych, z własnego życia badanych osób. Obrazy wygrzebane z zakamarków pamięci w połączeniu ze scenami z filmów mogą sprawiać wrażenie, że są wspomnieniami z poprzedniego wcielenia. Z drugiej strony ludzie, którzy pod wpływem hipnozy ,,przypominają sobie", że byli kiedyś znanymi postaciami historycznymi, przytaczają wiele zdumiewających szczegółów dotyczących swojego życia w poprzednim wcieleniu. Parapsycholodzy twierdzą, że dokładność wspomnień może wiązać się ze zjawiskiem postrzegania pozazmysłowego. Osoba poddana hipnozie łączy się telepatycznie z człowiekiem żyjącym w przeszłości. Według kolejnych teorii, przypominanie sobie poprzedniego wcielenia to zjawisko uwarunkowane biologicznie. Jest ono wynikiem odziedziczonej po przodkach pamięci kolektywnej, przechowywanej przez stulecia w danej społeczności. Duchowni twierdzą, że osoby posiadające takie wspomnienia są opętani przez demony, które dawniej przebywały w ciele ów poprzedniego wcielenia. Podczas hipnozy człowiek daje przyzwolenie demonom na wejście do jego ciała. I to one przemawiają tak naprawdę w jego imieniu.            

POLTERGEIST - DUCH STUKAJĄCY

Szczegóły

Kategoria: PARAPSYCHOLOGIA

W kontekście wierzeń dotyczących życia po śmierci termin ,,poltergeist" odnosi się do tajemniczych odgłosów, których wytwarzanie przypisuje się bezcielesnym duchom. Poltergeist można manifestować w formie różnego rodzaju odgłosów uderzania, stukania lub pukania, które mają na celu przekazywanie wiadomości z zaświatów. Po ustaleniu sposobu porozumiewania się między uczestnikami seansu spirytystycznego a duchami - na przykład, że jeden stuk oznacza ,,tak", dwa stuki ,,nie" - w ten oto sposób można nawiązać kontakt z tamtym światem. Historia zna wiele przykładów występowania poltergeista. W IX wieku kronikarz Rudolf z Fuldy wspomniał o kontaktach z niewidzialnym duchem stukającym. Wielki szwajcarski alchemik Paracelsus pisał o stukach oraz pulsatio mortuorum, omenach  śmierci. W średniowieczu podczas poświęcania kościołów wypędzano z nich duchy stukające, zwane spiritus percutiens.

Cechy poltergeista : 

• dziwne dźwięki, pukanie, skrzypienia, szelesty
• przemieszczenia przedmiotów martwych, zarówno na oczach domowników, jak i po ich nieobecność
• znikanie różnych przedmiotów, które następnie pojawiają się znowu, nawet po kilku tygodniach
• nagłe pojawianie się małych przedmiotów
• pojawiające się na ścianach i meblach napisy
• zniszczenia sprzętów domowych
• nagłe popchnięcia domowników przez niewidzialne siły

Opinie badaczy i teologów na temat poltergeista są bardzo odmienne. Pisarz Colin Wilson uważa, że poltergeisty to rodzaj pochodzącej z podświadomości człowieka energii, której bezpodstawnie przypisuję się samodzielny byt. Źródłem energii powodującej dziwne zachowania przedmiotów jest szyszynka- związany z mózgiem gruczoł dokrewny. Max Freedom Long, twierdzi, że efekt poltergeista jest przejawem działalności jakiegoś ducha. Jego zdaniem poltergeist to ,,zbłąkana dusza", nie pamiętająca swojego żywota na ziemi. Teologowie są przekonani, że poltergeisty to po prostu demony, które wcześniej nachodziły np. jednego ze zmarłych domowników. Obserwowały człowieka, aż do jego śmierci stąd często stukają w miejscach, gdzie ów człowiek przebywał a pozostali domownicy, odbierają te stukania jako znaki od ich niedawno zmarłego krewnego. 

ZWYCZAJ PALENIA WDÓW

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Ceremonia ta nazywała się sati (cnotliwy) i była świadectwem wierności żony w stosunku do męża, któremu chciała służyć nawet po śmierci. Pierwsze wzmianka o tym rytualne pochodzi z 510 roku. Z czasem zwyczaj ten rozpowszechnił się na całe Indie. Etnografowie Indii przytaczają pięć głównych powodów prowadzących do palenia wdów na stosie wraz z ich mężami :

1 Całkowite naturalne pragnienie żony, by towarzyszyć mężowi w jego wędrówce do drugiego świata

2 Stwierdzenie w późniejszych świętych księgach hinduistycznych, że tego rodzaju śmierć wdowy jest aktem najwyższej wierności i oddania mężowi. 

3 Niehumanitarny, ale dość praktyczny sposób uwolnienia majątku zmarłego od ciężaru utrzymywania pewnej ilości wdów. 

4 Wobec zakazu powtórnego zamążpójścia wdów obawy przed ich niemoralnym prowadzeniem się w przyszłości. 

5 Forma zapobiegania mężobójstwom. 

Za zwłokami męża we wspaniale udekorowanym palankinie niesiono wdowę po zmarłym, którą otaczał podziw i uwielbienie tłumów. Młoda kobieta nie szczędziła łask na prawo i lewo : jednej kobiecie przepowiadała dużą ilość dzieci, drugiej pomyślność i szczęście, innej miłość ze strony małżonka. Kobieta obchodziła stos 3 razy dookoła. Wdowie ściągano klejnoty  i wszelkie ozdoby i wciągano na stos. Bramini wylewali masło ze swoich dzbanów i przykładali swoje pochodnie do stosu. Trzykrotnie wykrzykiwano imię kobiety, nikt jednak nie usłyszał już jej odpowiedzi. 

SAMOBÓJSTWO

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Samobójstwo jest zjawiskiem występującym w społeczeństwie ludzkim od wieków, o czym świadczy treść mitów, baśni, sag oraz dokumentów historycznych. Chociaż samobójstwo popełniają także członkowie licznych społeczności plemiennych, wydaje się, że zjawisko to jest nieznane w kilku wyizolowanych grupach etnicznych świata, takich jak te, które tworzą mieszkańcy wyspy Andaman, Indianie Yahgan oraz członkowie niektórych plemion aborygenów. W starożytnym Egipcie samobójstwo uważane było za neutralną metodę przejścia z jednej formy egzystencji do drugiej. Tymczasem u starożytnych Hebrajczyków zdarzało się ono stosunkowo rzadko, ponieważ było wyraźnie zakazane i traktowane jako akt będący wyrazem lekceważenia naturalnej śmierci. Jeśli chodzi o Greków, Platon i Arystoteles potępiali samobójstwo, podczas gdy epikurejczycy i stoicy uważali je za właściwy sposób ucieczki od cierpienia. Sokrates popełnił samobójstwo, mimo że był jej przeciwnikiem. Stanowisko Rzymian wobec samobójstwa było raczej przyzwalające, a na początku ery chrześcijańskiej było ono nawet aprobowane przez kościół, który jednak w IV w., idąc za sugestią świętego Augustyna przedstawioną w Państwie Bożym, postanowił ostatecznie potępić samobójstwo. Nastawienie do samobójstwa bywa jednak odmienne w innych kulturach i religiach świata. Obyczaj harakiri był bardzo popularny w tradycji japońskiej, gdy tymczasem hinduizm aprobuje samobójstwo jedynie w ściśle określonych przypadkach jak ten, gdy wdowa po śmierci męża dokonuję rytualnego samospalenia. Islam surowo potępia samobójstwo, uważając  je za akt sprzeczny z wolą Allaha.