Wspomnienia poprzednich wcieleń

Szczegóły

Kategoria: PARAPSYCHOLOGIA

Opublikowano: środa, 29 styczeń 2014 18:16

Często zastanawiamy się, co się stanie z nami po śmierci. Około miliarda osób na świecie wierzy, że odrodzi się w kolejnym wcieleniu. Większość przypadków zanotowano w krajach, w których powszechna jest wiara w reinkarnacje. Bardzo często poprzednie wcielenie zmarło zaledwie na kilka lat przed narodzinami swego ,,następcy". Bardzo często wspomnienia z poprzedniego wcielenia pojawiają się w pamięci pod wpływem hipnozy. Wskrzeszenie wspomnień z poprzednich żywotów jest procesem trzy etapowym :

•  identyfikacja z postaciÄ… postrzeganÄ… jako projekcja osobowa lub niższa osobowość
• porzucenie owej identyfikacji, dziÄ™ki czemu dana osoba uÅ›wiadamia sobie swojÄ… prawdziwÄ… naturÄ™, różnÄ… od postrzeganej przez siebie postaci
• transformacja, dziÄ™ki której dana osoba zaczyna zmieniać swoje nastawienie do przeszÅ‚ych urazów, wydarzeÅ„, reakcji psychologicznych, a także do okreÅ›lonych osób.        

Terapia przeszłego życia różni się od konwencjonalnych terapii tym, że stosuje się ją wtedy, gdy umysł pacjenta znajduje się w odmiennym stanie świadomości. Do najczęściej wykorzystywanych technik należą : hipnoza, ćwiczenia relaksacyjne i oddechowe oraz wizualizację. Większość badaczy traktuję tę metodę bardzo nieufnie. Według nich wspomnienia uzyskane w ten sposób są jedynie kompilacją doświadczeń, często zapomnianych lub tłumionych, z własnego życia badanych osób. Obrazy wygrzebane z zakamarków pamięci w połączeniu ze scenami z filmów mogą sprawiać wrażenie, że są wspomnieniami z poprzedniego wcielenia. Z drugiej strony ludzie, którzy pod wpływem hipnozy ,,przypominają sobie", że byli kiedyś znanymi postaciami historycznymi, przytaczają wiele zdumiewających szczegółów dotyczących swojego życia w poprzednim wcieleniu. Parapsycholodzy twierdzą, że dokładność wspomnień może wiązać się ze zjawiskiem postrzegania pozazmysłowego. Osoba poddana hipnozie łączy się telepatycznie z człowiekiem żyjącym w przeszłości. Według kolejnych teorii, przypominanie sobie poprzedniego wcielenia to zjawisko uwarunkowane biologicznie. Jest ono wynikiem odziedziczonej po przodkach pamięci kolektywnej, przechowywanej przez stulecia w danej społeczności. Duchowni twierdzą, że osoby posiadające takie wspomnienia są opętani przez demony, które dawniej przebywały w ciele ów poprzedniego wcielenia. Podczas hipnozy człowiek daje przyzwolenie demonom na wejście do jego ciała. I to one przemawiają tak naprawdę w jego imieniu.            

 

POLTERGEIST - DUCH STUKAJÄ„CY

Szczegóły

Kategoria: PARAPSYCHOLOGIA

Opublikowano: wtorek, 28 styczeń 2014 11:53

W kontekście wierzeń dotyczących życia po śmierci termin ,,poltergeist" odnosi się do tajemniczych odgłosów, których wytwarzanie przypisuje się bezcielesnym duchom. Poltergeist można manifestować w formie różnego rodzaju odgłosów uderzania, stukania lub pukania, które mają na celu przekazywanie wiadomości z zaświatów. Po ustaleniu sposobu porozumiewania się między uczestnikami seansu spirytystycznego a duchami - na przykład, że jeden stuk oznacza ,,tak", dwa stuki ,,nie" - w ten oto sposób można nawiązać kontakt z tamtym światem. Historia zna wiele przykładów występowania poltergeista. W IX wieku kronikarz Rudolf z Fuldy wspomniał o kontaktach z niewidzialnym duchem stukającym. Wielki szwajcarski alchemik Paracelsus pisał o stukach oraz pulsatio mortuorum, omenach  śmierci. W średniowieczu podczas poświęcania kościołów wypędzano z nich duchy stukające, zwane spiritus percutiens.

Cechy poltergeista : 

• dziwne dźwiÄ™ki, pukanie, skrzypienia, szelesty
• przemieszczenia przedmiotów martwych, zarówno na oczach domowników, jak i po ich nieobecność
• znikanie różnych przedmiotów, które nastÄ™pnie pojawiajÄ… siÄ™ znowu, nawet po kilku tygodniach
• nagÅ‚e pojawianie siÄ™ maÅ‚ych przedmiotów
• pojawiajÄ…ce siÄ™ na Å›cianach i meblach napisy
• zniszczenia sprzÄ™tów domowych
• nagÅ‚e popchniÄ™cia domowników przez niewidzialne siÅ‚y

Opinie badaczy i teologów na temat poltergeista są bardzo odmienne. Pisarz Colin Wilson uważa, że poltergeisty to rodzaj pochodzącej z podświadomości człowieka energii, której bezpodstawnie przypisuję się samodzielny byt. Źródłem energii powodującej dziwne zachowania przedmiotów jest szyszynka- związany z mózgiem gruczoł dokrewny. Max Freedom Long, twierdzi, że efekt poltergeista jest przejawem działalności jakiegoś ducha. Jego zdaniem poltergeist to ,,zbłąkana dusza", nie pamiętająca swojego żywota na ziemi. Teologowie są przekonani, że poltergeisty to po prostu demony, które wcześniej nachodziły np. jednego ze zmarłych domowników. Obserwowały człowieka, aż do jego śmierci stąd często stukają w miejscach, gdzie ów człowiek przebywał a pozostali domownicy, odbierają te stukania jako znaki od ich niedawno zmarłego krewnego. 

 

 

ZWYCZAJ PALENIA WDÓW

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Opublikowano: wtorek, 28 styczeń 2014 10:31

Ceremonia ta nazywała się sati (cnotliwy) i była świadectwem wierności żony w stosunku do męża, któremu chciała służyć nawet po śmierci. Pierwsze wzmianka o tym rytualne pochodzi z 510 roku. Z czasem zwyczaj ten rozpowszechnił się na całe Indie. Etnografowie Indii przytaczają pięć głównych powodów prowadzących do palenia wdów na stosie wraz z ich mężami :

1 Całkowite naturalne pragnienie żony, by towarzyszyć mężowi w jego wędrówce do drugiego świata

2 Stwierdzenie w późniejszych świętych księgach hinduistycznych, że tego rodzaju śmierć wdowy jest aktem najwyższej wierności i oddania mężowi. 

3 Niehumanitarny, ale dość praktyczny sposób uwolnienia majątku zmarłego od ciężaru utrzymywania pewnej ilości wdów. 

4 Wobec zakazu powtórnego zamążpójścia wdów obawy przed ich niemoralnym prowadzeniem się w przyszłości. 

5 Forma zapobiegania mężobójstwom. 

Za zwłokami męża we wspaniale udekorowanym palankinie niesiono wdowę po zmarłym, którą otaczał podziw i uwielbienie tłumów. Młoda kobieta nie szczędziła łask na prawo i lewo : jednej kobiecie przepowiadała dużą ilość dzieci, drugiej pomyślność i szczęście, innej miłość ze strony małżonka. Kobieta obchodziła stos 3 razy dookoła. Wdowie ściągano klejnoty  i wszelkie ozdoby i wciągano na stos. Bramini wylewali masło ze swoich dzbanów i przykładali swoje pochodnie do stosu. Trzykrotnie wykrzykiwano imię kobiety, nikt jednak nie usłyszał już jej odpowiedzi. 

SAMOBÓJSTWO

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Opublikowano: wtorek, 28 styczeń 2014 08:48

Samobójstwo jest zjawiskiem występującym w społeczeństwie ludzkim od wieków, o czym świadczy treść mitów, baśni, sag oraz dokumentów historycznych. Chociaż samobójstwo popełniają także członkowie licznych społeczności plemiennych, wydaje się, że zjawisko to jest nieznane w kilku wyizolowanych grupach etnicznych świata, takich jak te, które tworzą mieszkańcy wyspy Andaman, Indianie Yahgan oraz członkowie niektórych plemion aborygenów. W starożytnym Egipcie samobójstwo uważane było za neutralną metodę przejścia z jednej formy egzystencji do drugiej. Tymczasem u starożytnych Hebrajczyków zdarzało się ono stosunkowo rzadko, ponieważ było wyraźnie zakazane i traktowane jako akt będący wyrazem lekceważenia naturalnej śmierci. Jeśli chodzi o Greków, Platon i Arystoteles potępiali samobójstwo, podczas gdy epikurejczycy i stoicy uważali je za właściwy sposób ucieczki od cierpienia. Sokrates popełnił samobójstwo, mimo że był jej przeciwnikiem. Stanowisko Rzymian wobec samobójstwa było raczej przyzwalające, a na początku ery chrześcijańskiej było ono nawet aprobowane przez kościół, który jednak w IV w., idąc za sugestią świętego Augustyna przedstawioną w Państwie Bożym, postanowił ostatecznie potępić samobójstwo. Nastawienie do samobójstwa bywa jednak odmienne w innych kulturach i religiach świata. Obyczaj harakiri był bardzo popularny w tradycji japońskiej, gdy tymczasem hinduizm aprobuje samobójstwo jedynie w ściśle określonych przypadkach jak ten, gdy wdowa po śmierci męża dokonuję rytualnego samospalenia. Islam surowo potępia samobójstwo, uważając  je za akt sprzeczny z wolą Allaha.

 

NEKROMANCJA

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Opublikowano: wtorek, 28 styczeń 2014 08:18

Nekromancja, słowo pochodzące z greckiego nekros (trup) i manteia (dar jasnowidzenia), oznacza wieszczenie przez wywoływane duchy zmarłych lub wieszczenie za pomocą zwłok. Zakłada ona wiarę w jakąś formę życia po śmierci oraz wiążę się albo z ponownym przywróceniem życia zwłokom ludzkim, albo w większości przypadków, z wywoływaniem duchów zmarłych i nakłanianiem ich do wyjawienia informacji dotyczących przyszłych zdarzeń. Praktyka nekromancji opiera się na założeniu, że zmarli, uwolnieni od ograniczeń wynikających z uwarunkowań kondycji ludzkiej, są w pewnym sensie wszystkowiedzący i widzący. Według teorii okultystycznej dusza zmarłego pozostawia w zwłokach nieco cielesnej energii życiowej, która tworzy ciało astralne. Ciało astralne może zostać czasami sprowadzone na powrót do świata fizycznego dzięki zastosowaniu magii, jako że za wszelką cenę pragnie ono zakosztować życia. Sugerowano także, że dusza, wstępując na wyższy poziom egzystencji, przez pewien czas pozostaje w bezpośrednim pobliżu ciała, w stanie umożliwiającym wgląd w przyszłość. W zachodniej tradycji magicznej związanej z nekromancją uważa się, że okres, w którym dusza przebywa w pobliżu grobu, a tym samym czas, w którym można dokonywać praktyk nekromancyjnych, wynosi 12 miesięcy od momentu śmierci. Rytuały nekromancyjne w tradycyjnej magii zachodniej opiera się na przekonaniu, że zmarli powracają na ten świat wyłącznie z jakiegoś ważnego powodu oraz, że kontakty z nimi można nawiązać tylko dzięki wykorzystaniu określonych technik i zachowaniu środków ostrożności, które są bardzo podobne di tych stosowanych w przypadku zaklinania demonów. Do owych metod należy : wykreślanie magicznego kręgu, wygłaszanie magicznych formuł, noszenie odzienia ukradzionego ze zwłok, medytacja nad śmiercią, trwające kilka dni lub tygodni przygotowywania, a także wybór odpowiedniej do wywoływania duchów pory oraz miejsca. 

Teoria spirytystów nie są spójna na ten temat. Według ksiąg magicznych zmarli nie wracają do tego świata. Aleister Crowley w swoich książkach okultystycznych jasno dawał do zrozumienia, że przywoływane są demony. 

PREEGZYSTENCJA

Szczegóły

Kategoria: EZOTERYKA

Opublikowano: poniedziałek, 27 styczeń 2014 21:55

Termin ,,preegzystencja" odnosi się do koncepcji, zgodnie z którą dusza ludzka istnieje przed połączeniem się z ciałem, czyli przed jej zaistnieniem. Tradycyjnie koncepcja ta dotyczy form preegzystencji innych niż reinkarnacja. W ezoterycznych tradycjach duchowych, które odrzucają ideę reinkarnacji, preegzystujące dusze postrzega się czasami jako iskry boże zstępujące z czysto duchowego świata w materię po to, by pobierać lekcje w sferze codziennego życia ludzkiego. Koncepcja preegzystencji duszy ludzkiej rozwiązuję także kluczowy problem z punktu widzenia tradycji, które akceptują ideę nieśmiertelnej duszy, lecz odrzucają reikarnację. Jeśli dusza indywidualna jest niczym nie skażonym, nieśmiertelnym duchem, jak to możliwe, że owa dusza zaczyna istnieć w momencie fizycznego poczęcia ? Refleksja nad tą kwestią doprowadziła myślicieli do wniosku, że stworzenie duszy odbywa się niezależnie od poczęcia ciała. Dalsze spekulacje na temat niezależnego stworzenia duszy i ciała przyczyniły się z kolei do powstania idei zgodnie z którą dusze powstają przed zaistnieniem ciał i przebywają przed narodzeniem w świecie duchowym. 

ŚMIERĆ W MITOLOGII

Szczegóły

Kategoria: ŚMIERĆ

Opublikowano: poniedziałek, 27 styczeń 2014 21:12

We wszystkich tradycjach religijnych śmierci przydawano zawsze znaczenie metafizyczne i duchowe. W starożytnej Grecji na przykład, Tanatos uważany był za syna Nyks (Nocy) oraz brata bliźniaka Hypnosa (Snu). Śmierć kojarzona była często ze złem i cierpieniem. Na całym świecie spotkać można mity, według których ludzie byli niegdyś nieśmiertelni i wiecznie młodzi. Śmierć pojawiła się dopiero później, jako wynik upadku istot żyjących dotąd w pierwotnym stanie doskonałości i porządku. Upadek ów postrzegano na różne sposoby : jako rezultat śmierci mitycznego bóstwa (która później ogarnęła zasięgiem także ludzi), wynik wojny między bogami, konsekwencja beztroski, czy też nieodpowiedzialności istot boskich lub ludzkich oraz kare za nieposłuszeństwo okazane przez ludzi bogom.                                                                  

Upadek człowieka, utrata doskonałości i nieśmiertelności jako wynik aktu nieposłuszeństwa wobec boskiego autorytetu, został ukazany najpełniej w tradycji judeochrześcijańskiej. Według Biblii Adam i Ewa zostali wypędzeni z raju, a tym samym pozbawieni możliwości spożywania owoców z Drzewa Życia, które mogło uczynić ich nieśmiertelnymi. Stąd nieposłuszeństwo było pierwotną przyczyną śmiertelności rodzaju ludzkiego.                                                          

Zwierzęciem odrywającym często kluczową rolę w mitach traktujących o pochodzeniu śmierci jest wąż, który, dzięki swojej zdolności zrzucania skóry sprawia wrażenie, że potrafi się odmładzać. Węże stały się więc symbolami nieśmiertelności i wiecznej młodości jak w opowieści o Adamie i Ewie. W mezopotamskim eposie o Gilgameszu, by posłużyć się z kolei całkowicie odmiennym przykładem, tytułowy bohater zdobywa po wielu perypetiach ziele wiecznego żywota. Ostatecznie jednak ziele to wykrada mu wąż, dzięki czemu na zawsze pozbawia ludzkość daru nieśmiertelności. Podobnie w niektórych mitach afrykańskich i azjatyckich węże uchodzą za istoty przewrotne i złośliwe, które wykradają tajemnicę nieśmiertelności od bogów lub od ludzi. Mity rdzennych mieszkańców Ameryki mówią o tym, że śmierć pojawiła się między ludźmi za sprawą złośliwej istoty, którą najczęściej jest kojot. W tradycji afrykańskiej różne mity przedstawiają śmierć jako wynik beztroski i głupoty. Jakieś stworzenie np. koza posłane do ludzi, by informować ich o tym, że są nieśmiertelni, nie zdaje sobie sprawy z doniosłości swojej misji i w konsekwencji nie wykonuje do końca powierzonego jej zadania. Dlatego w wielu tradycjach społecznościowych pojawienie się śmierci na ziemi uchodzi za wynik pechowego zbiegu okoliczności lub nawet przypadku.