SEN A ŚMIERĆ

Szczegóły

Kategoria: SEN

Naturalny związek między snem a śmiercią był często uwypuklany w różnych kulturach i epokach. Osoba śniąca wygląda niczym martwa. Niektóre współczesne wyrażenia metaforyczne ukazują ów prastary związek ; mówi się na przykład, że : te kto śpi, jest martwy dla świata, z drugiej strony o zmarłym mówi się, że udał się na ,,wieczny odpoczynek". 

Wbrew pozorom także wewnętrzne doświadczenia związane z marzeniami sennymi ma często charakter wkraczania do innego świata. W tym odmiennym stanie, sprawiającego wrażenie bardziej duchowego świata można czasami spotkać zmarłych, a nawet otrzymać ważne informację od zmarłych przyjaciół i krewnych. Osoba śniąca tego rodzaju sny ma wrażenie, że jej dusza, przynajmniej częściowo, oddziela się od ciała, co po raz kolejny wskazuję na podobieństwa między snem a śmiercią. 

Sny towarzyszące ludziom zbliżającym się do śmierci różnią się od innych snów (tzw. zwykłych, będących często bezładnym konglomeratem wspomnień z przeżyć na jawie, czy nawet od tych, mających szczególne, sensowne znaczenie symboliczne) nie tylko stopniem ekstensywności ilościowej, lecz także - i przede wszystkim - stopniem intensywności jakościowej. Ich swoista realność, zgęszczenie tkanki substancjalnej - są tak duże, że mielibyśmy prawo uznać je raczej za wizje bądź halucynacje.
Przed wewnętrznym wzrokiem umierających przepływa gwałtowny potok wspomnień z całego życia, niejednokrotnie dawno już zapomnianych, przybierających kształt obrazów już to strasznych, już wspaniałych ale zawsze odczuwalnych jako niezwykłe i fantastyczne, nieopisane odkrywcze i szczególnie znaczące.

Znamiennym, powtarzającym się motywem są halucynacje wizualne i słuchowe: umierający widzą światło otaczające ich i zalewające pomieszczenie, w którym się znajdują, słyszą dziwną i piękną muzykę, często śnią swych nieżyjących już bliskich i słyszą głosy komunikujące im rzeczy ważne i znaczące.
Jednym z najczęściej powtarzających się tematów wizji ludzi bliskich śmierci są wspaniałe krajobrazy, w których się znajdują. Zazwyczaj są to wizje gór-przełęczy i trudnych przejść, przez które prowadzi ich droga; mórz i strumieni, przez które muszą się przeprawiać; lasów i parków, pełnych zwierząt i roślin, które towarzyszą ich wędrówce.

TEORIA BRATNIEJ DUSZY

Szczegóły

Kategoria: NEV AGE

Hipoteza bratniej duszy, zakłada istnienie kogoś, kto jest naszym idealnym partnerem, z którym łączą nas odwieczne duchowe więzy. Powstała współcześnie na Zachodzie. Nie jest ona związana z żadną religią. Została utworzona w kręgach osób powiązanych z subkulturą okultystyczną. Wielu zwolenników zyskała w ruchu Nev Age. Koncepcja ta zdobyła wyjątkową popularność w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych naszego wieku. Jedno z wyjaśnieniem fenomenu bratniej duszy zakłada, że chodzi o dwie połowy jednej duszy, która została przepołowiona, by w ten sposób, zbierając dwa razy szybciej doświadczenia, przyspieszyć proces jej duchowej ewolucji. Inne wyjaśnienie głosi, że bratnia dusza nie jest czyjąś brakującą połówką, lecz kimś, z kim dana osoba była razem w ciągu wielu różnych żywotów i z kim łączą ją wyjątkowo silne więzy emocjonalne. Pary bratnich dusz łączą się ze sobą w trakcie kolejnych wcieleń, by kontynuować swój związek oraz wzajemnie sobie pomagać. Są one ze sobą tak bardzo zżyte, że często potrafią porozumiewać się bez słów. Zdarza się, że podczas kolejnych żywotów zamieniają się płciami. Idealnie tą koncepcje odzwierciedla  ostatnio popularny film: ,,Atlas chmur".  

ZAKAZY I OBOWIĄZKI

Szczegóły

Kategoria: ŻYCIE CODZIENNE W CZASACH JEZUSA

Prawo dawało więcej niż rady : w pewnych wypadkach ustalało bowiem zakazy, a w innych obowiązki – zawsze oczywiście dla dobra rodziny. Dając swemu ludowi Prawo, Pan rzekł : ,,Nie możesz brać ich (obcych) córek dla Twych synów, aby one, uprawiając nierząd z obcymi bogami, nie przywiodły twoich synów do nierządu z obcymi bogami”. Uderzający jest fakt, że ani w Nowym Testamencie ani w żadnym traktacie talmudycznym nie ma śladu starodawnego zakazu dotyczącego małżeństw ,,egzogamicznych”, zawartych poza narodem wybranym.

Istniały jednak związki, których Prawo stanowczo zakazywało: związki bliskiego pokrewieństwa, czyli kazirodcze. Zasada ogólna głosiła: ,,Nikt z was nie będzie się zbliżał do ciała swojego krewnego, aby odsłonić jego nagość”. Stąd drobiazgowe przepisy wyjaśniające, co należy rozumieć przez kazirodztwo. Zadziwiające jest z powodu pewnych przeoczeń.

Zakazane były zatem: związek syna z matką (prawo nic nie wspomniało o związku ojca z córkami…), związek mężczyzny z jedną z żon swego ojca, mężczyzny z siostrą rodzoną lub przyrodnią ( Abraham pojął za żonę swoją przyrodnią siostrę Sarę…), związek siostrzeńca z ciotką (matka Aarona i Mojżesza była ciotką ich ojca…). Nie był zakazany związek wuja z siostrzenicą( przypadek nawet bardzo częsty…). Natomiast zakazany był związek mężczyzny z wnuczką, z synową, z bratową. Wzbronione było nawet pojmowanie dwóch sióstr za żony.

Zakazy te unieważniały związek już istniejące w czasach Chrystusa z pewnością przestrzegano zakazów. Prawo potępiało surowo ich przekroczenie: winni byli karani śmiercią, nawet paleni żywcem.

 Izraelita nie mógł się ożenić według swego upodobania, a zdarzały się sytuację, gdy był zmuszany do małżeństwa. Jeżeli zmarły mężczyzna nie pozostawił po sobie syna, jego brat lub spadkobierca miał obowiązek ożenić się z wdową, aby spłodzić potomstwo, uznawane zawsze za potomstwo zmarłego ( taki był przepis lewiratu z greckiego levir – szwagier).

OŻENEK

Szczegóły

Kategoria: ŻYCIE CODZIENNE W CZASACH JEZUSA

Dawni Hebrajczycy przyjmowali, że mężczyzna musi posiadać kilka żon, aby zapewnić trwałość rasy i rodziny. Celibat uważano za anomalię, a nawet hańbę. Spośród pierwszych chrześcijan Paweł okazał zrozumienie dla celibatu, lecz wiadomo, że kilku apostołów, między innymi św. Piotr, oraz wielu starszych miało żony. Wydaje się jednak, że pod wpływem zwyczajów pogańskich celibat stawał się stanem coraz bardziej spotykanym  oraz, że więcej niewiast było wolnych. W większości przypadków celibat nie miał nic wspólnego z wyższymi pobudkami duchowymi.

Poligamia występowała powszechnie: królowie, nawet jeśli byli ,,mężami Bożymi”, jak Dawid i Salomon, pozwalali sobie na utrzymywanie licznych haremów – oznaki ich potęgi. Pospólstwo zadowalało się jedną lub dwiema małżonkami ze względów oszczędnościowych. Poglądy na temat małżeństwa i posiadania większej ilości żon były podzielone wśród rabbich. Jedni zezwalali na to by mężczyzna miał tyle żon ile zechce, inni ograniczali liczę żon do czterech niewiast, byli i tacy, którzy zezwalali kobiecie na rozwód jeśli mąż wziął sobie nałożnice. Tradycje religijne starsze od prawa nadanego przez Mojżesza przedstawiało jednożeństwo jako związek idealny.

IMIĘ DZIECKA

Szczegóły

Kategoria: ŻYCIE CODZIENNE W CZASACH JEZUSA

W pierwszych tygodniach życia, prawdopodobnie w dniu obrzezania, dziecko otrzymywało imię. Wybór był bardzo ważny. Jak wszystkie ludy starożytne, Żydzi przypisywali imieniu ogromną moc. W historii najwyższym dowodem zaufania obdarzył Bóg swojego wiernego sługę Mojżesza – wyjawił mu swoje niewysłowione imię. Wierzono, że imię stanowi istotny element osobowości, że wpływa na charakter, nawet na przeznaczenie. Wierzono w to tak mocno, że pewien rabbi twierdził, że zmiana imienia pozwala na odwrócenie wyroku Bożego.

Prawo wyboru imienia dla syna przysługiwało głowie rodziny, ojcu. Wybrane imiona odpowiadały naszym imionom nadawanym na chrzcie. Nazwiska rodów nie istniały u Żydów. Syn z obowiązku nosił imię ojca, jak to jest obecnie w zwyczaju u Arabów. Zwano się ,,synem tego a tego – po hebrajsku ben po aramejsku bar. Mówiono na przykład: Jan ben Zachariasz. Pierworodnemu dawano często imię imię dziadka w celu przedłużenia onomastycznej tradycji rodzinnej, a jednocześnie, aby odróżnić ojca od syna.

Niektóre imiona były właściwie przydomkami, przypominającymi okoliczności poczęcie lub narodzin. Na przykład Chrzciciel został nazwany Jochanan co znaczy ,,chciany od Boga”. Bywały również przydomki mniej przyjemne. Znany jest przypadek matki, która uniesiona gniewem, że rodzi same córki, czwartą z rzędu nazwała Zaulą a ósmą Tamam, co można przetłumaczyć jako ,,nudna” i ,,mam tego dosyć”. Często trafiały się imiona zwierząt :

Rachel – owca

Debora – pszczoła

Jona – gołąbka

Akbor – mysz

Tamar - palma

Elon - dąb

Zetan - drzewo oliwne

 Dzieciom nadawano również imiona proroków i świętych bohaterów. Pełno było Danielów, Saulów, Eliaszów itp. 

DZIECKO W CZASACH JEZUSA W IZRAELU

Szczegóły

Kategoria: ŻYCIE CODZIENNE W CZASACH JEZUSA

Gdy dziecko przychodziło na świat, w rodzinie żydowskiej panowała wielka radość. Rodzice cieszyli się niewymownie; o szczęśliwym wydarzeniu zawiadamiali natychmiast wieś lub dzielnicę. Dla Izraelity dzieci zawsze były skarbem i błogosławieństwem. ,,Oto synowie są darem Pana, a owoc łona nagrodą” – mówi Psalm(Ps.CXXVI). Inny znów porównuję ojca licznej rodziny do człowieka, którego stół jest zawsze otoczony młodymi ,,pędami oliwnymi”. Pospolita gra słów czyniła z dzieci – banim, budowniczych – bonim. Toteż bezpłodność była prawdziwą hańbą. Elżbieta, matka Jana Chrzciciela, mówi to dosłownie, a rabbiowie posuwając się jeszcze dalej, głosili, że człowiek ,,człowiek bezdzietny winien być uważany za zmarłego”.  Bezpłodność zamierzona była jednym z najcięższych grzechów. Pragnienie posiadania dzieci dzieci było tak wielkie, że w dawnych czasach prawowita żona godziła się, aby mąż spłodził potomstwo z którąś z jej służebnic, jak uczynił to Abraham. Nie wiadomo jednak, czy ten poligamiczny zwyczaj był jeszcze przyjęty za czasów Jezusa. 

Pragnienie, by jak najwięcej dzieci mogło ujrzeć światło dzienne, było tak wielkie, że rabbiowie pozwalali czynić wyjątek w świętym nakazie odpoczynku szabatowego, aby zaopiekować się położnicą, sprowadzić do niej położną. Jeżeli życie matki mogło grozić niebezpieczeństwo, stosowanie środków zapobiegających ciąży było nie tylko dozwolone, ale nawet zalecane(Jewamot XII, 6-12). Ojciec nie mógł być obecny przy narodzinach dziecka. Powinszowania były specjalnie gorące, gdy narodził się syn. W Izraelu można było nie wykazywać zbytniej radości z powodu narodzin córki. 

DIANETYKA

Szczegóły

Kategoria: FILOZOFIA

Dianetyka jest formą popularnej psychoterapii, syntezą nowoczesnej psychologii oraz filozofii orientalnej, opracowaną przez L. Rona Hubbarda (1911-1986) autora powieści science-fiction i założyciela Kościoła Scjentologicznego. 

Główną ideą dianetyki jest to, że umysł człowieka składa się z dwóch odrębnych części. Część świadoma nazwana została ..umysłem analitycznym". Druga część, ..umysł reaktywny", zaczyna działać w momencie, gdy dany osobnik pozostaję, całkowicie lub częściowo, w stanie ..nieświadomości". Ta część umysłu może po pewnym czasie wywoływać niejasne i niepożądane lęki i uczucia, ból oraz choroby psychosomatyczne. ,,Nieświadomość" może zostać wywołana szokiem powypadkowym, zastosowaniem środków znieczulających podczas operacji, ostrym bólem oraz wysoką gorączką. Umysł reaktywny przechowuję określone rodzaje mentalnych treści i wyobrażeń, które nazwane zostały engramami. Engramy są kompletnymi zapisami wszelkich doznań pojawiających się u człowieka znajdującego się w stanie częściowej lub pełnej nieświadomości. Według teorii dianetyki : engramy powstają przed narodzeniem, a nawet w momencie poczęcia. Z czasem teoria dianetyczna uległa poszerzeniu o koncepcję, według której engramy mogą zawierać także informacje z przeszłych żywotów.