- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Egzorcyzmy polegają na wypędzaniu duchów lub innych istot, zwykle uważanych za złe, z ciała człowieka. W zależności od tradycji egzorcyzmy wiążą się z przestrzeganiem formalnej, rytualnej procedury lub mają mniej oficjalny charakter. Osoba poddawana egzorcyzmom uważana jest za opętaną.
Wzmianki na temat opętania i egzorcyzmów występują na całym świecie, w każdej większej tradycji religijnej i kulturowej. Popularność filmów poświęconych tej tematyce, sprawiła, że wielu ludzi ma podstawowe wyobrażenie o opętaniu i egzorcyzmach. Oprócz egzorcyzmów odprawianych dziś czasami w niektórych Kościołach chrześcijańskich, niektórzy przedstawiciele terapii alternatywnej - wysuwają poważne sugestie, zgodnie z którymi pewne osoby cierpiące na zaburzenia natury psychicznej są nękane przez duchy zmarłych albo demony.
Termin egzorcyzm pochodzi z greckiego eksorkidzein, ,,zaklinać", i oznacza związanie przysięgą złego ducha i wezwanie przy tym jakieś silniejszej siły wyższej, by go pokonała - a nie samo ,,wypędzanie" ducha z osoby opętanej. Związanie przysięgą implikuje pewien rodzaj zobowiązania. Katolickie egzorcyzmy rozpoczynaja się słowami: ,,Adjure te, spiritus nequissme, per Deum omnipotentntem...". Co znaczy: ,,Zaklinam cię, najpodlejszy z duchów, w imię Boga wszechmogącego...".
Praktyka odprawiania egzorcyzmów jest bardzo stara i często spotykana. W społecznościach, w których panuje przekonanie, że duchy często ingerują w poczynania ludzi, egzorcyzmy stały się częścią życia codziennego. Egzorcyzmów mogą dokonywać księża, szamani, kapłani, rabini, lamowie, a także czarownice.
Tradycyjnie egzorcyści wypowiadają modlitwy, zaklęcia, używają święconej wody, okadzają pomieszczenia oraz stosują specjalne mikstury o nieprzyjemnym zapachu. Równie skuteczny okazuje się także olejek z róży, ciemiernika i ruty, a także sól, która w średniowieczu uchodziła za symbol czystości duchowej, oraz wino, krew Chrystusa.
Osoba opętana przez ducha często uskarża się na różnego rodzaju bóle, przeklina, wymiotuje, jej twarz wykrzywia się w grymasach, demony często przemawiają nieznanymi jej językami jak np. aramejskim. Osoba opętana często dostaję ponadludzką siłę. Nieznany jest fakt, że demony potrafią zawstydzić kapłana i na głos opowiedzieć jego skrywane grzechy.
W tradycji chrześcijaństwa zachodniego brak jest sformalizowanych rytuałów dotyczących wypędzania ducha z określonych miejsc. Tymczasem w dawnych Chinach istniał złożony system rytuałów mających na celu oczyszczenie domostwa nawiedzanego przez złe duchy. Kapłani taoistyczni ustawiali ołtarz w pomieszczeniu, w którym najczęściej pojawiał się duch. Po zapaleniu kadzideł i cienkich świec kapłan wchodził do budynku ubrany w odświętny strój, trzymając w dłoni miecz służący do wypędzania duchów. Następnie trzymał ów miecz nad łożami domowników oraz w tych miejsach domu, które należało w pierwszej kolejności uwolnić od niepożądanych złych mocy.
W ostatnich latach psychiatra Ralph Allison zauważył, że niektórzy z jego pacjentów, przede wszystkim ci cierpiący na rozdwojenie osobowości, wydawali się opętani przez złego ducha, oraz że do poprawy ich stanu zdrowia konieczne okazały się egzorcyzmy i terapia medyczna.
Patrz też: symptomy zdemonizowania
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Lemegeton księga zwana również ,,Mniejszy klucz Salomona" jest to jedna z najbardziej popularnych demonologicznych ksiąg. Zawiera szczegółówy opis duchów, aniołów i demonów, sposoby ich przywoływania i zmuszania do posłuszeństwa.
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
W Polsce doby powojennej rozwijał się od roku 1923, kiedy to wtajemniczony okultysta, czarny mag - Czesław Czyński założył koło Martynistów. Na jego trop wpadła policja wkutek samobójstw w zagadkowych okolicznościach. Denaci zostawiali kartki, że zmuszeni są odebrać sobie życie na rozkaz szatana. Znajdywano przy nich ulotki satanistyczne, tajemnicze zapiski i broń ze znakiem litery ,,szin" (początkowa litera Szeloszeta - szatana). Mimo zakonspirowania, po śladach tych natrafiono na ognisko sekty w Warszawie.
Czesław Czyński urodzony w 1845r, był najpierw nauczycielem szkół ludowych, potem uczęszczał na Uniwersytet Jagieloński w Krakowie. Badając literaturę okultystyczną doszedł do poznania tajemnic czarnej magii, praktykował jako hipnotyzer, używając swojej siły i znajomości tajników nadprzyrodzonych do celów materialnych. W 1875r. rozpoczął kilkuletnią wędrówkę po Niemczech z odczytami i pokazami magnetycznymi. Leczył hipnozą, przepowiadał przyszłość, zdobywał zaufanie osób ze sfery arystokracji niemieckiej. Podczas podróży poznał hrabiankę Seydlitz, bliską kuzynkę cesarza Niemiec, Wilhelma II, i stosując swe zdolności magiczne, doprowadził ją do uległości i poślubił. Rodzina hrabianki wytoczyła mu proces, podczas którego udowodniono Czyńskiemu stosowanie hipnozy i zmistyfikowanie ślubu, okazało się bowiem, że był już poprzednio żonaty, a obrzędu ślubu dokonał jeden z jego przyjaciół, przebrany za pastora. Proces ten odbił się głębokim echem. Prokurator niemiecki dr Wulffen tak opisuję Czyńskiego: ..Hipnotyzer, patologiczny typ oszusta. Czyński uwiódł przyzwoitą damę z arystokratycznych kół niemieckich i chciał ją poślubić. Hipnotyzował ją rzekomo w celach kuracyjnych...następnie udawał gorącą miłość". Proces zakończył się skazaniem maga na trzy lata więzienia. Po odsiedzeniu kary, Czyński wpływa na widownię w Paryżu, gdzie wchodzi w kontakt z tamtejszymi okultystami i ze słynnym doktorem psychiatrą Charcotem oraz Encaus- Gerard zwanym w literaturze okultystycznej jako dr Papus, który był wielkim mistrzem sekty Martynistów i poznał praktyki czarnej magii. U tego mistrza Martynistów Czyński praktykował przez długie lata, stosując hipnozę w szpitalu ,,Charite". Uzyskał kilka dyplomów doktorskich, różnych akademii hermetycznych, wreszcie wyjechał do Rosji jako delegat kościoła gnostyckiego. W krótkim czasie udaje mu się dostać na dwór carski. Tu urządza seanse z carową rosyjską i w jej obecności wywołuje zjawę satanisty Szymona Maga.
Cieszy się takimi wpływami, że na dworze carskim uważają go za domownika. Może doszedłby do takiej władzy jak Rasputin, gdyby nie stawał mu na przeszkodzie wybujały seksualizm. Poznaje tu bowiem, krewną cara Mikołaja II, którą opanowuję zupełnie. Przy pomocy hipnozy wyłudza od kobiety znaczne sumy pieniężne, potem majątek ziemski i dom w Warszawie. Afera ta kompromituje go doszczętnie jako szantażystę, mimo to dalej cieszy się sławą jasnowidza, okultysty i czarnoksiężnika. Objeżdża miasta Polski z odczytami i pokazami z zakresu wiedzy hermetycznej. Zorganizował ściśle tajny związek martynistów.
Skandale wśród członków tego związku i tragiczne samobójstwa doprowadziły do wykrycia całej sieci satanistycznej w Polsce. Z rewelacji prasy codziennej publiczność dowiedziała się o skandalach sekt satanistycznych. Pisano o rewizjach w mieszkaniach przywódców i kapłanów kultu Szatana. Wypływały wciąż nowe szczegóły o ofiarach wciąganych do sekty, o bluźnierczych obrzędach, o wywoływaniu duchów, o orgiach i czarnych mszach.
Czyński zmarł w 1932r. Został pochowany na cmentarzu kalwińskim na Woli.
Więcej o zbrodniach można poczytać w ,,Tajnym Detektywie" nr 25/1934
Patrz też : Czesław Czyński
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Seans spirytystyczny jest spotkaniem poświęconym albo nawiązywaniu kontaktów z bezcielesnymi duchami, albo prezentacji różnego rodzaju zjawisk paranormalnych. Zwykle odbywa się on z udziałem profesjonalnego medium. O nawiązywaniu kontaktów z duchami podczas posiedzeń przypominających seanse spirytystyczne wspomina już neoplatonik Porfiriusz w III wieku. Seans z prawdziwego zdarzenia, na którym wywoływano duchy, został prawdopodobnie po raz pierwszy opisany przez Merica Casaubona w książce A True and Faithful Relation of What Passed Beetween Dr. Dee and Some Spirits (1659r). Jednak publikacji na ten temat ukazywało się niewiele aż do połowy XIXw., kiedy to seanse stały się niezwykle popularne za sprawą sióstr Fox oraz bujnie rozwijającego się ruchu spirytystycznego.
Seanse spirytystyczne odbywają się zazwyczaj w domu jednego z uczestników, często profesjonalnego medium. W celu zwiększenia prawdopodobieństwa tego, że kontakt z duchami dojdzie do skutku, opracowano określone reguły postępowania podczas seansu. Uczestnicy seansu powinni na przykład, jeśli to możliwe składać się z równej liczby kobiet i mężczyzn oraz siedzieć tak, by tworzyć okrąg. Grono osób regularnie odbywających seanse powinno być ostrożne przy przyjmowaniu nowych członków. Aby uniknąć zbytniego zaangażowania w sprawę nawiązywania kontaktów z duchami, nie należy odbywać seansów częściej niż dwa, trzy razy w tygodniu, oraz dopuszczać do tego, by trwały w normalnych warunkach nie dłużej niż 2 godziny. Uczestnicy seansu powinni z szacunkiem odnosić się do medium;nie wolno im na przykład zachowywać się w stosunku do niego agresywnie czy w irytujący sposób. Seanse często rozpoczynają się od wygłoszenia modlitwy lub odśpiewania pieśni religijnej w celu wywołania odpowiedniego nastroju.
Według ksiąg związanych z czarną magią na seansach spirytystycznych zjawiają się istoty astralne. Podczas seansu można zaobserwować obniżenie temperatury, co dowodzi osłabienia siły życiowej zgromadzonych. Podczas seansów obecni dotykają się wzajemnie palacami, wkutek czego tworzy się łańcuch, po którym biegnie tok siły życiowej, zbierającej się w medium i z niej przechodzącej do świata astralnego, gdzie ją pochłaniają istoty astralne. Przy wywoływaniu duchów czarownicy i wiedźmy zwykle składali ofiarę krwawą, bo krew zawiera w sobie siłę życiową, potrzebną do materializacji duchów. Podczas seansu czarownik lub medt stworzony przez siebie obraz zmarłego.
Na obrazku talizmany i pentakle, którymi posługiwali się czarownicy przy wywoływaniu duchów.
Wiara w istnienie duchów i w możliwość nawiązywania z nimi kontaktu (nekromancja), leży u podstaw wszystkich niebiblijnych systemów religijnych, co samo w sobie budzi rezerwę odnośnie jej źródeł i prawdziwości. Biblia przestrzega przed spirytyzmem i zakazuje nekromancji (Pwt.18:11). Zgodnie z Pismem Świętym, zmarły nie może pojawić się między żywymi, ani komunikować się z nimi (Hi.7:9-10). Za wszystkimi zjawami rzekomych zmarłych kryją się demony. Demony z łatwością przybierają postać i maniery zmarłych, szczególnie tych, którymi ,,opiekowały się" za życia.
Patrz też: tabliczka ouija
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Wiek XIV wydaje wyrok potępienia na zakon Templariuszy. Według aktu oskarżenia rycerze tego Zakonu, związani byli w tajemne bractwo, wielbiące szatana pod nazwą Bafoneta. Członkowie tego stowarzyszenia władali wielkimi majątkami, których zdobycie przypisywali czarnej magii i słynęli z rozpustnego życia. Przyznawali się do obcowania z subkubami.
W wieku XV najbardziej znanym satanistą jest Gilles de Rais, baron i marszałek Francji, wierny towarzysz Joanny D'arc. Żądny bogactw i sławy, rzuca wyzwanie Bogu i staje się wyznawcą szatana. W zamku jego magia ma licznych adeptów, trudniących się nad fabrykowaniem złota z pospolitych kruszców. Gilles de Rais pragnie złota. Nie wystarcza mu jednak zwykła rozpusta i orgie na zamku. Porywa ze wsi małe dzieci, więzi je i torturuje. Jęk dzieci podniecał Gillesa i mu podległych. Mózgi niewinnych ofiar potrzebe były baronowi do uzyskania kamienia filozoficznego i eliksiru wiecznej młodości. Podczas swego procesu skruszony magnat opowiedział o czarnych mszach, o wywoływaniu szatana i okucieństwach wobec dzieci.
W wieku XVI, XVII i XVIII epidemia satanizmu szerzy się w całej Europie. Szczególnie zarażone były Niemcy, Austria, państwa skandynawskie i Szwajcaria. Całe wsie uczęszczały na sabaty, całe parafie, z duchownymi swoich obrządków, oddawały cześć szatanowi, publicznie odprawiając czarne msze i inne obrzędy, jak zaprzysiężenie duszy i ciała diabłu, chrzest krwi, deptanie krzyża itp. Bulle papieskie, jak Innocentego VIII, Juliusza II wyszczególniają i potępiają te zbrodnie.
Z wieku XVI pochodzi książka ,,O demonomanii czarowników". Autor jej, prokurator Karola IX, Bodin, podaje wiele szczegółów o morderstwach dzieci podczas mszy, o zjawieniu się demonów i rozpustnych orgiach jak kończyły się diabelskie nabożeństwa. Wielcy panowie feudalni, dwór, nawet królowie, brali wówczas udział w kulcie szatana. Bodin opowiada o czarnej mszy zorganizowanej przez Katarzyne Medycejską za zdrowie króla francuskiego Karola IX. Uroczyste nabożeństwo odbyło się w ten sposób: wykradziono małe dziecko i księdzu kazano przygotować je do pierwszej komunii, po czym odbyła się czarna msza. Przed wizerunkiem szatana, bezbożny mnich, oddający się praktykom czarnoksięskim, podeptał krzyż, a po odmówieniu hymnu, sławiącego szatana, ofiarował dwie hostię: jedna czarną a drugą białą. Białą włożono do ust niemowlęciu, po czym ochrzczono je, ministrant chwycił je i uderzył nim gwałtownie o ziemię, zaś zbrodniczy mnich sztyletem odciął mu głowę. Biedną, broczącą główkę dziecka położono teraz na hostii czarnej i razem z misą przyniesiono na stół, gdzie paliły się lampki olejne i kadzidła miłe szatanowi. Teraz nastąpiła część mszy jeszcze straszliwsza: mnich wzywał szatana, zaklinał go, błagając, by przez usta tej krwawej ofiary odpowiedział. I wówczas obecni usłyszeli z daleka głos. Głos wyrzekł dwa słowa :,,Vim patior" - ,,Cierpię gwałt". Król usłyszawszy te słowa skonał.
Wiek oświecenia niedaleko odbiega od swych ciemnych poprzedników, rozpowszechnia się kult szatana, któremu z zamiłowaniem oddają się osoby wysoko postawione. Tępiony i prześladowany po wsiach, satanizm cieszył się opieką dostojników, a czarna msza, połączona zawsze z praktykami czarnej magii, przechodzi w wyuzdanie i rozpustę, której kapłankami tajemniczymi są wielkie panie owych złych czasów oświecenia. Metresa króla Ludwika XIV, pani de Montespan bywała często u wróżki na czarnych mszach. Przy pomocy szatana chciała zachować serce swego wybranka.
Na obrazku Gilles de Rais został skazany za gwałty i mordy na około 30 dzieciach.
Patrz też : czarna msza
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Królestwo ciemności jest zjednoczone pod wodzą Lucyfera i dobrze zorganizowane Nawiazuje do tego apostoł Paweł, pisząc o zwierzchnościach, władcach ciemności, złych duchach (Ef.6:12). Słowa te sugerują hierarchię. Możemy podzielić demoniczną aktywność na trzy sfery:
- Poziom personalny - okupowany przez duchy nieczyste (gr. pneumatika te ponerias) powodujące lub wzmacniające w ludziach fobie, urazy, grzeszne myśli i zachowania.
- Poziom okultystyczny - kontrolowany przez moce (gr. dynamis), które działają poprzez niebiblijne ideologie (np. faszyzm) i różne formy okultyzmu ( np. spirytyzm, magia).
- Poziom kosmiczny - objęty działaniem demonów z władzą nad obszarami geopolitycznymi (gr. archai - książęta, kosmokratoras - władcy oraz exousia - zwierzchności), które próbują kontrolować instytucje, organizacje, rządy, miasta, a nawet całe narody i regiony.
Na pierwszym poziomie działają duchy, które przybierają funkcjonalne imiona grzechów (np. pożądliwość, lęk, gwałt, złość, krzywda, przemoc). Człowiek, hołubiąc jakiś grzech, zaprasza i buduje przyczółek duchowi, który potem przez pokusy ekspoloutuje jego słabości i otwiera go na wpływ kolejnych demonów.
Drugi poziom wiąże się z koncepcjami ideologicznymi, które maja korzenie w królestwie ciemności.
Trzeci poziom dotyczy poziomu terytorialnego, zwanego kosmicznym, który ilustrują w Biblii: władcy Tyru (Ez.28:12-16) czy Babilonu ( Iz.14:12-14), anielski ksiażę Persji, czy książę Grecji (Dn.10:12-13).
Patrz też : Moc demonów Objawy opętania
- Szczegóły
- Kategoria: DEMONOLOGIA
Przekazy źródłowe dotyczące opętań sięgają zamierzchłej przeszłości. Na reliefach z okresu nowoasyryjskiego (ok. 900-612 p.n.e) nie brak przestawień kapłanów boga słodkich wód Ea, w charakterystycznych ,,ryboidalnych" strojach, dokonujących egzorcyzmów. Natrafiono również na obszerne zbiory sumeryjskich formuł magicznych oraz intonacji wzywających wspracie bóstw takich jak : Enki, Enlila, czy Innany podczas podobnych praktyk. Jedną z charakterystycznych cech systemów religijnych cywilizacji mezopotamskich była rozbudowana demonologia. Nieprzypadkowo w filmie : ,,Egzorcysta" wzmiankowany jest znany z babilońskiej ikonografii demon Pazuzu.
W przekazach dotyczących dawnego Meksyku ( w XII księdze monumentalnego dzieła Bernardino de Sahaguna Historia general de las cosas de Neuva Espana) odnajdujemy epizody, za sprawą których możemy przypuszczać, że Mexikowie (błędnie zwani Aztekami) dopuszczali możliwość owładnięcia ciałem śmiertelnika między innymi przez bóstwo zwane: Tezcatlipoca (bóstwo to było powiązane z czarną magią).
W dobie judaizmu powygnaniowego (czyli po powrocie części Izrelitów deportowanych w latach 605-586 p.n.e do Babilonii) koncepcje dotyczące bytów pośrednich pomiędzy Bogiem a ludźmi ulegały stopniowemu doprecyzowaniu. Mieszkańcy Judei poszli za przykładem ludów mezopotamskich, przekonanych o mngości półboskich istot duchowych (takich jak choćby lamassu, geniusze strzegący bram asyryjskich miast), znacznie rozbudowywali otoczenie Boga podobnymi bytami( np. u proroka Ezechiela rozdział 1 wersety: 5-12). Pod wpływem irańskiego dualizmu, z którym Żydzi zetkneli się po podboju Bliskiego Wschodu przez perską dynastię Achmenidów, coraz silniej akcentowano pierwiastek zła obecny w dziele Stworzenia, za którego zaistnienie obarczano grupę aniołów wypędzonych ze względu na ich uczynki. W etiopskiej wersji apokryficznej Księgi Henocha zawarto jedną z interpretacji upadku części aniołów, który był związany z ich intymnymi relacjami z ludzkimi kobiety. We wspomnianym apokryfie aniołowie tacy jak: Szemihaza i Azazel, pomimo chęci przebłagania Stwórcy za pośrednictwem Henocha, nie mają już wstępu do nieba. Podobnie rzecz ma się w przypadku Księgi Tobiasza i opisanego w niej jakby egzorcyzmu - przepędzenie przez młodego Tobiasza (za radą towarzyszącego mu anioła Rafała) demona Amodeusza. Hebrajska Księga Henocha to niemal traktat angeologiczny ukazaujący rozbudowaną hierarchię niebiańskich bytów posługujących Bogu.
